Elke verandering in een school vraagt om een stuk scholing van een of meer leerkrachten. Mogelijke veranderingen zijn de aanmelding van een leerling met complexe leer- of gedragsproblemen, een nieuwe methode die aangeschaft wordt en ga zo maar door. Ook wanneer een nieuw stuk technologie (digiborden, ipads, computers, draadloos netwerk, mobieltjes) de school binnen komt hebben leerkrachten behoefte aan scholing. Alleen wordt daar bij de aanschaf van nieuwe technologie vaak geen rekening mee gehouden. Kijk naar de implementatie van digiborden; met veel pijn en moeite werd een knoppencursus aangeboden. Uiteindelijk bleek dat hetzelfde te zijn als leerkrachten leren hoe je de bladzijden van een methodeboek moet omslaan; je weet hoe het werkt, maar je kan er onderwijsinhoudelijk nog niks mee. De gedachte was waarschijnlijk dat de investering in digiborden al groot genoeg was, dat zou zichzelf wel uitbetalen in beter onderwijs, het is ten slotte een geweldig apparaat! Die gedachte is iedereen goed bijgebleven, er is nog steeds een inhaalslag gaande als het gaat om scholing waarbij leerkrachten leren hoe je het digibord kunt gebruiken om je instructie te differentiëren, hoe je leerlingen te betrekken bij de les, hoe je audio-visuele ondersteuning kan bieden met het digibord, hoe je efficiënter en effectiever kan werken, hoe je je klassenorganisatie kan stroomlijnen, enzovoorts. In deze blog een uiteenzetting over de scholing die ik mijn collega's biedt in het gebruik van iPads.
Allereerst voel ik me genoodzaakt te melden dat scholing voor welke technologie dan ook altijd vanuit onderwijsinhoudelijk perspectief moet worden bekeken. Daarmee bedoel ik dat de knoppencursus achterwege moet worden gelaten, je zou het vandaag de dag niet meer nodig moeten hebben om een apparaat te besturen/ bedienen. De leerling of groep van de school staat centraal, het gaat niet om het gebruiken van apparaten, het gaat om kwalitatief goed lesgeven. Alle scholing moet dus zorgen voor een kwaliteitsimpuls. Scholing kost geld, en dat moet terug te zien zijn in kwaliteit, eigenlijk zoals alle budgetten gemeten worden naar kwaliteit. In het geval van iPads is het lastige van zorgen voor een hogere onderwijskwaliteit de veelzijdigheid van het apparaat. Tevens is aanschaf van technologie een vreemd proces. Normaal gesproken begin je bij de leerling, wat heeft hij/ zij nodig en wat kan ik gebruiken om in die behoefte te voorzien? Vaak is het antwoord een eenzijdig object wat direct ingezet kan worden voor het doel waar het voor gemaakt is (time-timer, extra rekenboekje, time-out plek, enzovoorts). Echter, de aanschaf van nieuwe ict middelen komt voort uit het vrijkomen van budget. In dat geval begin je wel met de vraag wat aansluit bij het onderwijs en de leerlingen, maar werk je halverwege het proces ook vanuit de andere richting; wat voor ict middelen zijn er allemaal? De uiteindelijke aanschaf is een complex apparaat (iPads in ons geval) vanuit de gedachte dat er 'nu eenmaal budget beschikbaar was' met een saus 'wat past er bij ons onderwijs' overheen. Wanneer je praat over de aanschaf van nieuwe ict middelen kom je al snel op een stuk visie ontwikkeling, je gaat namelijk terug tot de kern van je onderwijs om erachter te komen welke apparaten je moet aanschaffen. Een vreemd proces waarbij je de ene keer praat over de mogelijkheden van een apparaat en de kosten daar van en het andere moment over de invulling van de vakken wereldoriëntatie, omdat iPads daar ook veel kunnen betekenen wat betreft hogere kwaliteit van onderwijs.
