Laat ik mijn eigen situatie als uitgangspunt gebruiken. Het feit dat ICT hoog op de agenda van het school- en stichtings management staat is voor mij voordelig. Ook als voorloperschool op het gebied van ICT voelen collega's de druk om mee te doen. Als laatst is het prettig dat in de visie uitgesproken is dat we de weg die we ingeslagen zijn de juiste weg vinden. Ik ben aangesteld als LB- leerkracht om deze vernieuwingen waar te maken. Alle signalen staan dus op groen, toch ervaar ik als ICT-coordinator niet altijd de juiste spirit als het gaat om vernieuwingen omtrent ICT.
Kijkend naar de andere vernieuwingen in onze school ligt dat heel anders. Zo heeft het stukje opbrengstgericht werken iedereen in het hart geraakt. Alle collega's zijn overtuigd van de correctheid van deze vernieuwing en gaan studiedagen en 'huiswerkopdrachten' met 100% aan. Na drie jaar spelling als uitgangspunt is nu het leesonderwijs aan de beurt. Als een kind dat naar groep 3 gaat om te leren lezen, zo staan de collega's te trappelen om ook hier een succes van te maken. Er is een open sfeer en iedereen zegt wat hij/ zij meemaakt in de klas en hoe de resultaten er uitzien. Helemaal goed dus! En dat blijkt, de resultaten schieten de lucht in (en het was als niet slecht!). Groepshandelingsplannen hebben de inspectiecheck, ouders zijn blij en ook leerkrachten vinden dat ze professioneler te werk gaan. Een zogenaamde win-win situatie.
Hoe kan het dat de ene vernieuwing ogenschijnlijk makkelijk verloopt (opbrengstgericht werken) en de andere vernieuwing soms voelt als trekken aan een dood paard (draadloos/iPads/ICT)? Een mogelijk antwoord en een mogelijke oplossing, in een zwart-wit verhaal neergezet om mijn punt kracht bij te zetten.
