Het onderwijs vernieuwt in een razend tempo. De digitale hulpmiddelen schieten als paddenstoelen uit de grond. Gaat dat allemaal wel goed?
Als je het mij vraagt, nee het gaat niet goed. Sterker nog, het lijkt helemaal nergens op. Ik hoor teveel mensen praten over de Ipad, over digiborden en over weet ik veel wat voor hulpmiddelen er allemaal te vinden zijn. 'Moeten we de Ipad? Moeten we allemaal laptops? Een digibord is uit, we hebben nu toch echt een touchscreen nodig!'
We proberen de leerlingen op te leiden tot goede burgers in de maatschappij van de toekomst. Wat de leerlingen nu zien zijn een stel op hol geslagen volwassenen die proberen met man en macht zoveel mogelijk eentje en nulletjes de school binnen te slepen. Alles moet nu en snel allemaal met het idee om...tja welk idee eigenlijk. Dat is precies het punt, er is geen idee.
Laten we eerst een stapje teruggaan in de geschiedenis. Athene ten tijde van de klassieke oudheid. Volgens Wikipedia; Atheense ouders zochten onderwijs voor hun kinderen in drie algemene categorieën: lichaamsoefening, grammatica (het lezen en schrijven), en muziek (het kunnen bespelen van een instrument, goed kunnen acteren en dansen). Alle drie waren ze van groot praktisch nut. Goed, er wordt dus gekeken naar; wat is het praktisch nut. Die kijk is niet veranderd. Wat is praktisch om te kennen en te kunnen en hoe gaan we dat leerlingen aanleren. De vernieuwing zit hem in de manier waarop dit aangeboden wordt. Van strak klassikaal onderwijs tot het kleuren-(zoek het maar uit) orkest.
Tussen die stromingen in gaat de volwassene als een gek op zoek naar de nieuwste snufjes en technieken om die op de leerling los te laten. Maar, wat is het praktisch nut daarvan. Een lekker argument is; tjah, dit soort apparaten gaan de kinderen laten ook zien in de maatschappij, dan moeten ze er toch nu ook meer leren omgaan. Maar wat wil het feit... Ik ben 25 jaar en ben dus een digital native, nog net... Als ik echter kijk naar waar ik het mee moest doen, dan is dan niet te vergelijken met het huidige geweld aan multimedia-apparaten. In groep 8 kreeg ik de eerste computer op school te zien en niet ver daarvoor stond de eerste computer bij ons thuis. Internet was nog niet normaal en ik nam de radio op met een taperecorder om het vervolgens op mijn walkman af te spelen die in die tijd ( de brugklas ondertussen) helemaal vet was! Het vernieuwende was dat een vriend van me een walkman kocht die herkende wanneer een nummer was afgelopen. Op die manier kon je per nummer spoelen en hoefde je niet te gokken om het juiste nummer te vinden. Dit geeft weer dat ik eigenlijk ook een digital immigrant ben en toch nog helemaal up to date. Oftewel, ook al groei je niet op in een omgeving met de nieuwste snufjes, je krijgt ze toch wel onder de knie. Sterker nog, we weten niet hoe de apparaten van de toekomst eruit zien, dus kunnen we de kinderen daar ook niet op voorbereiden.
Verder, wat is nou praktisch voor de toekomst, we kennen de toekomst niet en kunnen slechts dromen van een mogelijke toekomst. Een aantal dingen zullen ongetwijfeld komen, maar hoe ziet de wereld er uit? Welk soort beroepen zijn er nodig en over welke kennis en vaardigheden moet je beschikken?
De echte onderwijsverniewing zit hem niet in apparaten aanschaffen om het huidige systeem te veraangenamen, de vernieuwing zit hem in het systeem op de schop nemen en het onderwijs radicaal te veranderen. De benodigde apparaten sluiten daar vanzelf bij aan. Ik heb er zo mijn ideeën over en blog er vast nog wel eens over.
Ondertussen daag ik iedereen uit mee te denken en het onderwijs echt te vernieuwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten